اشعار

بیرون نکش از جای خودش تیغ دو دم را            عـباس فـقـط باش و نگـهـدار عـلـم را

ای پشت و پناه هـمه برگرد به خـیـمه            برگرد و نکن خون به جگر اهل حرم را

آرام‌تر ای مـاه از این منـظـره بـگـذر            تا سیر تـمـاشـا کـنـم این چـنـد قـدم را

بعد از تو امیـدم به کـسی نیست مبـادا            تنها بگـذاری من و این قـامت خـم را

یک دست تو مشک است و به یک دست تو شمشیر            بـگـذار بـبـیـنـنـد کــرم را و جــنـم را

مثل تو کسی نیست اگر هرچه بگردیم            تاریخ جهان را و عرب را و عجم را

«مـا زنـده به آنـیـم که آرام نگـیـریم»            ای قـوم به آخـر برسانـیـد سـتـم را...

عباس رجز خواند، یکی را به زمین زد            ماندست چه باید کند این فرصت کم را؟

گرزی به هوا رفت و علمدار زمین خورد            شاعر دهنش خشک شد انداخت قلم را

ای وای که از دست قـلـم کـار نـیـامـد            «امشب به حـرم میر عـلـمدار نیامد»

گریـه كردم، مُـطَـهّـرم كـردند            پـاكْ مـانـنـد ســاغــرم كـردنـد

اســم تـو آمــد و دلــم پَـــر زد            بـه گـمـانــم كــبـوتـرم كـردنـد

با نگـاهـی ز چـشـم شـهـلایت            خـاكْ بــودم ولـی زرم كـردند

پـــدر و مــادرم هـــمــان اول            نــذرِ اولاد حـــیــدرم كــردنـد

تـا كـه گـفـتـم مُـحـبِّ عـبـاسـم            دلِ آلــوده را، حــرم كــردنــد

شخـص بی‌آبـرو چـنان من را            پیـشِ مـردم چه محـترم كردند

شـك نـدارم كه این مـحـبت را            بـه دعــاهـای مـــادرم كـردنـد

ســالـیــانـی اسـت آبــرو دارم            سالـیـانی ست نـوكـرم كـردنـد

یَـابْـنَ امُّ الـبـنـیـن دعــایـم كـن

بـاز در عـلـقــمـه صـدایـم كـن

دست بر سینه رو به كرب‌و‌بلا            الـــســلام عــلـیــك یــا ســقـــا

قــمــر خــانــوادۀ خــورشـیــد            صــدقــه دارد ایـن قــد و بـالا

پـسـر چـهـارمِ امــیـر حُــنـیـن            دسـت بر سـیـنـۀ بـنـی‌الـزهـرا

چشم و ابـروی تو سپاه حسین            كـاشـف الـكـرب سـیّـدالـشهـدا

سـیــزده سـالـه فـاتـح صـفّـیـن            سـومین بچـهْ شیـرِ، شیـرِ خـدا

ارمـنـی‌هـا مُــریــد نـام تـوأنـد            شـاهـدم سـفـره‌هـای تـا سـوعـا

نــامِ تـو هـم ردیـف یـا فَـتّــاح            چـشـم‌هـایـت مُـفَـرِّجُ الـغَــمّـاء

تو كه هـستی، حسین هم آخـر            شـد پـنـاهـنـده بر تو عـاشـورا

ســایــبــانِ مُــخَــدّراتِ حـــرم            پـشـتْ گـرمـیِّ زیـنـب كُـبـری

إعـطـِـنی یـا كـریـم، اَنَـا سائـل

مــسـتـجــیـرٌ بِـكَ ابــوفــاضـل

دست گـیـرِ هـمـه، خـدایِ ادب            دسـت پــروردۀ امـیـر عــرب

نسلْ در نسلْ خـاك پـایِ تـوأیم            به تو دادیـم دلْ نَـسَبْ به نسبْ

سفره‌ات بهر سائلان پهن است            صورتت شیر و خالِ تو، چو رطب

مـی‌كـنـد زنـده یــاد حـیـدر را            چین پیشانی‌ات به وقت غضب

اســدالــلـه كــربــلا، عــبــاس            بِـنـِشـیـن بـا وقـار بـر مـركـب

قد كشیدی همین كه روی اسب            لشكـر كـوفـیـان كـشـیـد عـقب

می‌شود روضه را تجـسّم كرد            با كمی فـكر، رویِ این مطلب

تا تو بودی سفر به خیر گذشت            ای نـگـهـبـان مـحـمـل زیـنـب

تا تو بودی رباب اصغر داشت            غرق بوسه سپـیـدی غب غب

تـا تـو بـودی نـدیـد یـك مــادر            طفـلش از تشنگی كـند لب لب

تا تو بودی رقیه معجـر داشت            روی دوش تو خواب بود هر شب

تا تو بودی كسی اجازه نداشت            بـزنـد چـوب خـیـزران بر لب

رفـتـی قـلـب کـودکـان لـرزیـد

ناله هاشان به خـیـمه ها پـیچـید

وای از لحظه‌ای كه غوغا شد            رفــتـی و در خـیـام بـلـوا شـد

دخـتـری مـشك آب دسـتت داد            بر دعـا دست عــمّـه بـالا شـد

سـایـه‌ات بـین نـخـل‌ها گـم شد            پـسـر فـاطـمـه چـه تـنـهـا شـد

تا رسـیـدی كـنـار نهـر فـرات            عـلـقــمـه در مـقـابـلـت پـا شـد

تـا قـیـامت خـجـل ز لـبـهـایت            خــنــكـی‌هــای آب دریــا شــد

جـانـب خــیــمــه راه افــتـادی            فـكـر و ذكـرت لــبـان آقـا شـد

در كـمـیـنت چهار هزار نـفـر            تـیـرهـا در كـمـان مـهــیّـا شـد

قــدُّ و بـالات كـار دسـتـت داد            چـند صد تیـر در تـنت جا شد

بـی هـوا دسـتِ راسـتت افـتـاد            دست چپ هم شكـارِ اعـدا شد

از سـرِ تـو كـلاه خـوود افـتـاد            یـك نـفـر بـا عــمـود پـیـدا شـد

آنچنان ضربه زد به فرقِ سرت            تـا سـر چـیـنِ ابـرویت وا شـد

وای بی‌دست بر زمین خوردی            سجـده گاه تو خـاكِ صحرا شد

تــیــرهـایِ كـمـی فــرو رفـتـه            خوب بر جـسمِ اطهرت جا شد

بـعـدِ سـی سـال یا اخـا گـفـتـی            عـاقـبـت مـادر تـو زهــرا شـد

دورتـر از تـنـت حـسـین افـتاد            هـمـه دیــدنـد قـامـتـش تـا شـد

گفـت عـباس خیز و كاری كن            رویِ لشگر به خواهرم وا شد

دَمِ خـیــمـه زمــان غــارت‌هـا            سـرِ یـك گـوشـواره دعـوا شـد

سـنـد ارث بُــردن از زهــــرا            با كـف پـا به چـادر امـضا شد

پــاسـخ اَیْـنَ عــمّـیَ الـعــبـاس

بـود سـیــلـی دشـمـن خــنّـاس

عـلمدار و یل و سقا ابوالفضل            سـلام الله عـلیک یا ابوالفـضل

شدی نائل عزیز من از امروز            تو به فرزندی زهرا ابوالفضل

******************

به سمت علـقـمه مانـده نگـاهم            کجا مـانـدی عـلـمـدار سـپاهـم

عمود خـیـمه‌ات وقـتی بخـوابد            شود ویران ستون خـیمه گاهم

******************

نگاه دشمـنم سمت خـیـام است            کـنار قـتـلگـاهـم ازدحـام است

ز خیمه می‌رسد بوی اسیـری            مرو که بعد تو کارم تمام است

******************

نخـستـیـن زائـر تو مـادرم شد            دگـر پـایـان کـار لـشگـرم شـد

زمین خوردی تو و زینب زمین خورد            اسیری رفـتـنـش را باورم شد

******************

دو دست افتاد و بعدش پرچم افتاد            به روی خاک ساقی محکم افتاد

شکـسته شد سر تو خواهر من            دوبـاره یـاد ابـن مـلـجـم افـتـاد

این جوان کیست که در قبضه او طوفان است           آسـمـان زیر سُم مـرکب او حـیران است

پـنجـه در پـنجـهٔ آتـش فـکـنـد گـاه نـبـرد           دشت از هیبت این واقعه سرگردان است

مشک بر دوش فکنده است و دل را در مشت           کـوه مردی که هـمه آبـروی میدان است

تا که لب تـشـنه نـمانـند غـریـبان امروز           می‌رود در دل آتـش به سر پـیمان است

این طرف کوه جوانمردی و ایثار و شرف           روبرو قـوم جفا پیشه و سنگـستان است

صف به صف می‌شکند پشت سپاه شب کیش           آذرخشی است که غرنده‌تر از شیران است

خیـره بـر خـیـمه زینب شده و می‌نگـرد           کودکی را که تمامی عطش و گریان است

سمت خون علقمه در آتش و در سمت عطش           خیمه‌ها شعله‌ور و بادیه اشک افشان است

اینکه بر صفحه پیشانی او حک شده است           آیه‌هایی است که از سوره الرحمن است

رفتیّ و این ماجـرا را تا فصل آخر ندیدی           عـبّاس من! دیدی امّا مانند خواهـر ندیـدی

آن صورت مهربان را، محبوب هر دو جهان را           وقتی غریبانه می‌رفت بی‌یار و یاور ندیدی

هر چند در سینه داری تیری ز دشمن عزیزم           امّا در آوردن تـیـر از نای اصغـر نـدیـدی

حیرانی یک پدر را با نعش نوزاد بر دست           یا بُهت نابـاوری را در چـشم مـادر ندیدی

شد پیش تو نا امیدی تیـر نشسته به مشکت           مثل من اطراف عشقـت انبوه لشکر ندیدی

بر گودی سرد گودال خوب است چشمت نیفتاد           چون چشم ناباور من دستی به خنجر ندیدی

مجنونی امّا برادر مجنون‌تر از من کسی نیست           آخر تو بر خاک صحرا لیلای بی‌سر ندیدی

چه اشراقی دل از این لحظه‌های ناب می‌خواهد؟           چه شوری سینه از این اشک چون سیلاب می‌خواهد؟

من از این سیر آفاقی دو چندان می‌شوم بی‌دل           که چشمی منتظر در خیمه از من آب می‌خواهد

و آن سوتر کسی در دست داسی دارد و حتماً           تمام غنچه‌ها را از عطش سیراب می‌خواهد

ادب با دست شستن از دل و دستم به دست آمد           مگر درس ادب آموختن آداب می‌خواهد؟!

نمانـده در تـنم دستی و گرنه خوب می‌دانم           محبّت خانه‌ای دارد که دقّ الباب می‌خواهد

بیا موسی که هارونت به رغم سامری خواهان           فقط از معجز چشم تو اسطرلاب می‌خواهد!

وضو از خون، اذان با یا اخا، سجاده‌ام صحرا           بیا ای بهترین، این لحظه‌ها محراب می‌خواهد

و من ماه بنی هاشم یقین دارم که بعد از این           مدینه هر شب از اُمُّ البنین مهتاب میخواهد!

کـنار پیکـر خود الـتهاب را حس کرد            حـضور شعـله‌ورِ آفـتاب را حس کرد

هنوز نبضِ نگـاهش سرِ تـپیدن داشت            که گرمیِ نفسِ هم رکاب را حس کرد

و پیش از آن که بگوید: برادرم دریاب            حضور فاطمه را، بوتراب را، حس کرد

نگاه ملـتـمـس او خـیال پرسـش داشت            که در تبسّم زهرا جواب را حس کرد

عطش سراغ وی آمد ولی نگفت انگار            صدای گـریۀ بـانوی آب را حس کرد

لبان زخمیِ فرق سرش دوباره شکفت            چه خوب زخم گلوی رباب را حس کرد

به عمقِ آبی چـشمان او کسی پی بُرد            که در تلاطم دریا سراب را حس کرد

کـدام داغ به جـان امامِ عـشق نشـست            که با تمام وجود التهـاب را حس کرد

همین که ماه به یـاد دو دستِ او افـتاد            قـلـم قــلـم شـدنِ آفـتـاب را حـس کـرد

و شیهه‌ای و سواری که می‌شود از دور            خروشِ شعله ورِ انقـلاب را حس کرد

وقتی رَجَز می‌خوانْد میدان زیر و رو شد            کـوفـیِ تــرسـو بـاز هـم بـی‌آبـرو شـد

لـرزیـد مـیـدان زیـرِ پـاهایِ عـلـمـدار            صِفـِّیْن با تکـبیرِ حـیـدر رو به رو شد

در برقِ چـشمش قوّتِ تیغِ علی داشت            دسـتِ خـدا در آسـتـیـنی تـازه رو شـد

ارثِ امـیر الـمؤمـنین بر قـلبِ کین زد            ذکـرِ لـبِ زهـرا دمِ یـا حـیُّ و هـو شد

آبِ فرات از شرمِ لبهایش تَرَک خورد            شـطّـی خـمـارِ لحـظـۀ نابِ وضـو شد

سرمـایـۀ امُّ البـنـین لب تشـنه جان داد            کـوثر رسید و مادر و غمخوارِ او شد

در علقمه یا فاطمه گفت و زمین خورد            نـدبـه نـدایِ روضـه‌هایِ هـر گـلـو شد

با منِ تشنه لب اِی مشک وفـاداری کن            دلِ اهل حرم این جاست تو دلداری کن

هـمـره آبِ درونت بـه زمـین می‌ریـزد            آبـرویـم بـه بـر یــار، خــریــداری کـن

خـواهم آبی بـبـرم بهر گـلـویی کوچک            آه اِی مشکِ زمین خورده مرا یاری کن

یاد لب‌های حـسین آب نخـوردم هـرگز            یاد مظلومی او باش تو غـمخواری کن

دستم از بازوی من قطع شد و با دندان            سوی خـیـمه بَرَمَت یـاریِ بیـماری کن

من عـلـمـدار سـپـاهـم به زمـین افـتـادم            بهـر یـاریّ تـنـم خـیـز عـلـمـداری کـن

آبـرویم به بر فـاطـمه رفت از خجـلـت            با منِ تـشنه لب ای مشک وفاداری کن

خیز از جا و از این زندگی‌ام سیر مکن            با غمت جان مرا پـیـرتر از پیر مکن

نیست عضوی به تنت شبه علی‌اکبر من            با چنین حال علی سعی به تکبیر مکن

قـوت پـیکـر من رفت ز دسـتـم پـسرم            دیده بگشا پدرت را تو زمین‌گیر مکن

لشکری خنده کنان خیره به احوال من است            داغ قلبم تو در این هلهله تکـثـیر مکن

عـمّـه آمد ز حـرم نـالـه زنـد یا ولـدی            پاسخـش گو پسرم جان پدر دیـر مکن

می‌رسـد زمـزمۀ رفـتن جـان از بـدنم            خود نمایی کن و این زمزمه تعبیر مکن

گر نخیزی تو ز جا صفحۀ عمرم سوزد            اینچـنین آخـر کارم تو به تحریر مکن

در وقت رزم دل ز همه می‌بری علی            پا در رکاب می‌زنی و محـشری علی

ابـرو نهان کن از نظر خـیـرهٔ حـسود            آئـیـنـه‌دار صورت پـیـغـمـبـری عـلـی

قامت مگو قـیـامت زهـراست قـامـتت            چون او در دفاع ز امامت، سری علی

گــرم طـواف روی تـو آل ابــوتــراب            غـرق عـبـادتی و خـدا مـنـظـری علی

وصفت همین بس است که در کوی رب عشق            شـه زاده حــرم، عـلیّ اکـبـری عــلـی

وجه غیور هر غـضبت وقت حـمله‌ها            گاه رجز تو منـتـسب از حـیدری علی

بین خطوط روی جبینت پُر از خداست

ابن الحـسین لـیـلی لـیـلای کـربـلاست

نـور خـدا ز صورت تو دیـده می‌شود            پـیـغـمـبـرانه بر هـمه تـابـیـده می‌شود

شـمـشاد قـامتی و به شـمـشـیر کوفیان            گـلـبرگ ها ز سـاقۀ تو چـیـده می‌شود

مثل بـلـور شـیـشه‌ای سنگ خورده‌ای            با بـوسه‌ای وجـود تو پاشـیـده می‌شود

شمشیر اهـل کوفه چه آورده بر سرت            هر گوشه‌ای ز دشت تنت دیده می‌شود

جسمی که زیر ضربه به هم ریخته چسان            هر تکه‌ای به روی عـبا چیده می‌شود

بـر نـالـه‌هـای مـمـتـد بـابـا کــنــار تـو            از سوی لشگری همه خـندیده می‌شود

قـلـبی که از تـمـام تـنـت پـاره‌تـر شده            با هـر صدای قـهـقـه رنجـیـده می‌شود

دنـبـال زیـنـب آمـده سـقـای عـالـمـیـن

فـریـاد می‌زنـنـد که وای از دل حسین

چون وقت جـدال پـسـر خـون خدا شد            ناله ز دل اهـل زمین رو به سـمـا شد
خورشید حرم همچو رسول دوسرا شد            گـفـتـنـد عـلـی جانب مـیـدان جـفـا شـد

فـریـاد کـشـیـدند هـمـۀ خـیـمـۀ سلطان

اکـبـر رود ای اهل حـرم جانب میدان

هم پیر و جوان بهر علی دل نگـرانند            گویا هـمۀ انس و ملک سیـنـه زنانـنـد
دنــبـالـۀ مـرکـب هـمـۀ دشـت روانـنـد            از درد فراغش همه کس نوحه بخوانند
هـمـنـالـه تـمـام حـرم و شاه شـهـیـدان
اکـبـر رود ای اهل حـرم جانب میدان

اشک از بصر اهل سما رو به زمین است            سـوزان دل عـبـاس یـل اُمّ بنـیـن است
او بـیـن خـلایـق مثـل دُرّ ثـمـیـن است            فریاد نبی و علی و عرش همین است
گـیـریـد به بـالای سـر او هـمـه قـرآن

اکـبـر رود ای اهل حـرم جانب میدان

خورشید شد سوار فلک بی‌قرار رفت            از مرکـب امـیـد پـدر شـهـسـوار رفت

می‌ریخت برگ و بر ز درختان سبز پوش            آمـد ز راه بـاد خـزان تـا بـهـار رفـت

اشکی بدل به خـون جگـر شد قدم قدم            روح زلال از بـدن چـشـمـه‌سار رفت

خُـلـقا و منـطـقا گـوهـر ناب خلـق بود            گـنج عـیان ز کیسه این روزگار رفت

مانـنـد تــیــر پَــر زده از چـلـۀ کـمـان            شمشیرِ قامت آخت و چون ذوالفقار رفت

خود از سـر سـپـاه ز سـیـر قـدش فتاد            تا بین دشت آن قد چون کوهسار رفت

مـیـدان هـمـه قـلـمـرو ابـر سـیـاه بـود            تا آفـتـاب سر زد و دشـمن کـنـار رفت

از موی و روی او شده گم صبح و شام کفر            در بین دشت جـلوۀ لـیـل و نهار رفت

مانند سیـل حـمـله او لشگـری شکافت            از میـمـنـه به مـیـسره با اقـتـدار رفت

با شعـلـه‌های تـیغ عـلـی روح دشمنان            از تن فـرار کرد و شبـیه شـرار رفت

از گـردبـادِ تـیـغ عـلـی در امـان نـبود            هرکس رسید تا به فلک چون غبار رفت

تا که ز رعد و برق عمودی فلک شکافت            تاب از قـرار دامـن آن بی‌قـرار رفت

کوچه برای پـیکر او دشـمـنـش گشود            بـی‌اخـتـیـار در وسـط نـیـزه‌زار رفت

خـورشید در محـاصره ابر تـیـره بود            باران شروع گشت و تنش زیر بار رفت

دست از تن عـلـی نکـشـیـدند دشـمنان            هر سوی چون ستارۀ دنباله دار رفت

باران نیزه دُرِّ نجف نه عـقـیق ساخت            از دست تکه تکه آن خوش عیار رفت

هر کس رسید برگی از آن گل ربود و بُرد            آنگونه که دگـر اثـر از گـلعـذار رفت

بر پـاره‌هـای او نـنـهـد تا قـدم حـسیـن            زانـو کـشید و در وسط لالـه‌زار رفت

تـغـیـیـر کـرد مـیـوۀ جـان حـسـیـن، آه            آمـد شبـیه سیب ولی چـون انـار رفت

با صد هـزار چشم بـبـیـند مگر حسین            باز آن تنی که زیر سنان بی‌شمار رفت

ناچار شد به خاطره دل خوش کند، فقط            چندین پَر از علی به حرم یادگار رفت

من چگونه سوی خیمه خبرت را ببرم؟            خبــر ریخـتــن بــال و پرت را بـبـرم

واژه‌های بدنت سخت به هم ریخته است            سینه‌ات یا جگرت یا که سرت را ببرم؟

مثل مـادر وسـط کوچه گرفـتـار شدی            تـن پـامــال شـده در گـذرت را بـبـرم

ولـدی لـب بـزن و نـام مـرا بـاز بـبـر            تا به هـمـراه نسـیم این اثـرت را ببرم

ارباً اربا تر از این قامت تو قلب من است            چـونکه بایـد بدن مخـتـصرت را ببرم

میوه‌های لب تو روی زمین ریخته است            بــا عـبـا آمــده‌ام تــا ثـمـرت را بـبـرم

بت شکن بودی وپیش از همه مبعوث شدی            حــالـیــا آمــده‌ام تــا تـبـرت را بـبــرم

شبه پیغمبر من معجزه‌ها داری، حیف!            قسـمت من شـده شق القـمرت را ببرم

سفره‌ات پهن شده در همۀ دشت، کریم!            سهم من هم شده سوز سحرت را ببرم

لشـگر روبـرویت «آکلة‌ الاکـباد» اسـت            کاش می‌شد که علی جان جگرت را ببرم

بدنی نیسـت که تشـیـیـع کنم، مجبـورم            تکّه تکّه تـنی از دور و بَـرت را ببرم

ترسم این است که لب بر لب تو جان بدهد            بگُـذار ایــن پـدر محـتضـرت را ببرم

مادرت نیست ولی منتظر سوغات است!            عطر گیسوی تو از این سفرت را ببرم

افـتاد و پیـش چـشم پـدر پا کـشیده شد            کار عـلـی ببـین به کجـاها کـشـیده شد

دستی کشید موی سیاهش، عجیب بود            هنگـام ظهـر شب به درازا کشیده شد

هرکس به شوق پیروهنش چنگ میزد و            بیـن سـپـاه کـار بـه دعـوا کـشـیـده شد

بی‌اخـتـیـار نـیـزه به پهـلـوش تا رسید            ذهنم به سمت حضرت زهرا کشیده شد

نقـش علی به لـوح دلـم تکّه تکّه و…            نقش حسین با کمری «تـا» کشیده شد

جسم پسر شبـیه به زهـرا شد و سپس            جـسم پـدر شبـیـه به مـولا کـشـیده شد

جا شد تـمام قـامت طوبی به یک عـبا            کـار عـلی ببـین به کجـاهـا کـشیده شد

با خَلق و خُلق و منطق احمد نمای تو            با خشم و دست و بازوی خیبر گشای تو

از یک طرف پیمبر و از یک طرف علی            جز تو که قادر است نشیند به جای تو؟

برخـیز با حـسین، غـدیـری به پا بکن            تا اینکه خـصم فـاطمه افـتد به پای تو

در لشگری که اسم تو هم کشته می‌دهد            صد نسل منقرض کند این حمله‌های تو

ترس من از نگاه بد این جماعت است            می‌خـوانم «ان یکـاد» همیشه برای تو

تا دور می‌شـوی دل من شـور می‌زند            خـیـره شده سکـیـنه به هر ردّ پای تو

دیگـر چرا صـدای اذانـت نـمی‌رسـد؟            پس کـو نـوای دلکـش آن ربّـنـای تو؟

این‌های و هوی و هلهله ترسانده خیمه را            وقـتـی نـمی‌رسـد به رقـیـه صـدای تو

جز شرق تا به غرب همین دشت نینوا            جـایی نـرفـتـه پـیکـر از هم جـدای تو

جُـنـبـشـی بیـن آسـمـان‌ها بـود            شورشی تا به عرشِ اعلا بود

چـشم‌های فـرشتگـان مبـهـوت            به جـوانـی، پـیــمـبـر آسـا بود

مرتـضایی به شکـلِ پـیـغـمـبر            یا حـسـیـنـی که عـالـم آرا بود

محشری می‌رود به رویِ زمین            یـا قــیــامِ قـیـامـت آنـجـا بــود

اینکه پشتِ سرش روانه شده است            آیـۀ « و ان یـکـاد» زهـرا بـود

نـه فـقــط دل زِ کــربـلا بُــرده

با شکوهـش دل از خـدا بُـرده

لــرزه بـر جـان دشـت اُفـتــاده            از حـسـیـنی‌تـریـن نـبــی زاده

کـیـست این گـردبـاد پـیـچـیـده            کـه خــدا تـیــغ در کَـفـَش داده

کیست این مرد غیرتِ طوفان            کـیـست این سـر فـرازِ دلـداده

هـمـه گـفـتـنـد کـه خـدا انگـار            بـاز پـیــغـمـبــری فــرسـتــاده

از نــژاد عـلـی بـه نـامِ عــلـی            مـثـل عــبــاس کــوهِ اِســتــاده

بـاز دریـــای ایـسـتــاده بـبـیـن

شــورِ رزمِ امـیـر زاده بـبــیـن

قـدمـی زد زمیـن تـلاطـم کرد            لشکری دست و پای خود گم کرد

خـویـش را قـبـلـه‌گـاهِ مـیدان و            کـعـبـه را قـبـلـه‌گـاه دوم کـرد

آسـمـان را بـه خـاک می‌دوزد            ایـنـکه بر حـادثـه تـبـسّـم کـرد

شور آتشفشان شروع شده است            مـرتـضی گـوئـیـا تجـسّـم کرد

اینکه از کُـشته پـشته می‌سازد            بـا لـب تـیـغ خـود تـکـلّـم کـرد

رجـزش دشت را بـهم پیـچـاند

نعـره‌ای زد زمـانه را لـرزاند

تـشـنگی می‌بَـرَد تـوانش حیف            خـشک‌تر می‌شود لبانش حیف

پیـشِ چـشـمانِ خسته‌اش انگار            تیره شد، تـیـره آسـمانش حیف

نَــفَـسـش در شـمــاره اُفــتــاده            خسته شد دستِ پُر توانش حیف

مَرکبِ زخـمی از نَـفَـس اُفـتاد            رفت در بیـنِ دشمـنانش حیف

ناگهـان ضربه‌ای زد از پـهـلو            نیزه‌ای سمتِ استخوانش حیف

بر زمـیـنـش زد از سرِ زینش

پــدرش آمــده بــه بـالــیــنــش

چشمت از حال من خـبر دارد            پــدرت دسـت بـر کـمــر دارد

هـمـه فـهـمـیــده‌انــد بــابــایـت            حـالـتی مـثـل مـحـتـضـر دارد

تـیغ هـایی که هست اطـرافـت            چــقــدر لَـخــتــۀ جـگــر دارد

دستِ لـرزانِ من کجـا و تنت؟            کـه تـو را تـکّـه تـکّـه بـردارد

خُـرد شـد اسـتـخـوانت امـا نـه            اسـتـخـوانـی تنـت مـگـر دارد

نَـکــنَــد از بَـــرِ پــدر بِــرَوی

خـون من گردنت اگـر بِـرَوی

بـی‌تـو تـنـهـای کــربـلا شـده‌ام            بـی‌تـو اُفـتـاده‌تـر زِ پـا شــده‌ام

من که سروی شـکـسـته‌ام بابا            بی‌تو غمگـین‌ترین صدا شده‌ام

نوکِ انگشتهایشان این سوست            عـاقـبت دست بر عـصا شده‌ام

بـی‌تـو بـازیـچـۀ نـگــاه هــمـه            بی‌تو مـجـروح خـنـده‌ها شده‌ام

همه کـف می‌زنند و می‌خـندند            بِـیـنِ ایـنــان چه آشـنـا شــده‌ام

از کـنـارت چـگـونه برخـیـزم

خاک بـایـد به روی سر ریـزم

حجمی از خون و نیزه و تیری            حجمی از زخم‌های دلـگـیـری

حجمی از خُرده‌های یک ساقه            حـلـقـه‌هـایِ جـدایِ زنـجـیـری

حجمی از تیغ‌های لب پَرِ سرخ            حجمی از تکه‌های شمـشـیری

حـجـمی از پـاره‌های پـاشـیـده            غرقِ صد ضربۀ نَـفَـس گیری

حـجـمی از پـیـکـرِ پــراکـنــده            در سـراشـیـبـی و سـرازیـری

بـه دلــم تـیــرِ آتـشـیـن نــزنـی

پـیـرمَـردَم مـرا زمـیـن نـزنـی

سخت است وداع پدری با پسر خویش            سخت است پسر دل ببرد از پدر خویش

بـگـذار زبان در دهـن حـضرت بـابـا            تا کـام بـگـیـرد پدرت از ثـمر خویش

آرام بـرو راه کـمی پـیـش دو چـشـمـم            آرام بـرو از بـغـل هـمـسـفـر خـویـش

سخت است که از قامت تو چشم بپوشم            من ماندم و بی‌تابی این چشم تر خویش

هر چند که مـمـسوس در ذات خـدائی            اما نظری کن پسرم دور و بر خویش

رفتی و پدر ماند و دو تا چشم که تار است            کُشتی پدرت را پسرم پشت سر خویش

با کُـنـدۀ زانـو بـه سـویـت آمــده‌ام راه            بی‌تو نکنم صاف علی جان کمر خویش

بـایـد بـگـذارد پــدر پـیــر تــو اکــبــر            با دست خودش بین عبایش جگر خویش

دیگر به خـداونـد تـوان نـیست به پایم            برخیز و ببر این پدر محتضر خویش

چـقـدر لحن رجـزهاش به حـیدر رفته            كیست این شیر كه بر اسب به منبر رفته؟

قـد و بالاش به باباش، به لیلا موهاش            چشم و ابروش به جدش به پیمبر رفته

رجـزش غرش شیرانۀ جاء الحق است            هرچه كفتار و شغال است كجا در رفته؟

پـس كـجـائـیـد؟ بـیـائـیـد سـواران بـلا            این جوان روی زمین حوصله‌اش سر رفته

خون به مهمانی شمشیر و خطر می‌رقصد            باده با پای خود اینـبار به ساغر رفته

شاه شمشاد قد از زین به زمین می‌افتد            تبـر ای وای به پابـوس صنـوبر رفته

باغبانی كه حسین است نمی‌دید ای كاش            كه چه‌ها بر سر این لالـۀ پـرپـر رفته

گریه كمتر كنی ای آب كه از پیش فرات            جای دوری كه نرفـته، لب كوثر رفته

نـام زیـبـای کـسی آمد و چـشـمـم تر شد            گریه کن بلکه کمی حال تو هم بهتر شد

روضه خوان گفت: علی، کنده شد از جا قلبم            هر کجـا نـام عـلـی بـود دلـم خـیـبـر شد

روضه خوان گفت: علی، فاطمه آمد یادم            گفت: سـادات بـبخـشـند، دلـم پـرپـر شد

مصطفی سیرت و صورت، نبوی خصلت و خوی            روضه خوان صبر کن این روضۀ پیغمبر شد

باز هم گـفت: عـلی، بعد به تکـبـیر بلـند            وسط روضه اذان گـفت، عـلی‌اکـبر شد

حـیـرت لـشکـر از این بود نـبی می‌آمـد            تـیـغ وقـتی که کـشـیـد آیـنـۀ حـیـدر شـد

صفت آینه صدق است چو لشکر را دید            پس به ناچار علی یک تنه یک لشکر شد

به عـقـیق لب مولا عـطشی داشت علی            به نگین بوسه که می‌زد لبش انگشتر شد

آیۀ بـوسـه به لب‌های عـلـی نـازل کـرد            العطش خواند که تفسیر لبـش کـوثر شد

باز برگشت به میدان، نه علی شد، نه نبی            بـه نـگـاه پــدرش آیــنــه‌ای دیـگــر شـد

علی این بار حسین آمد و از برکت زخم            زیر شمشیر تـنش گوئی که اکـبر تر شد

سر به زانوی پدر داد و به رویش خندید            روز هجران و شب فـرقت یار آخر شد